Hogarië en Kroatië

Weer even een update.

We hebben nu ik dit eerste stuk schrijf er een dag of 7 in Hongarije op zitten en het bevalt eigenlijk prima, de mensen zijn vriendelijk het eten lekker en zeker niet duur, het landschap redelijk afwisselt. Maar er zijn ons toch wel een paar dingen opgevallen. Anders dan dat we verwacht hadden is dat erg rustig. Als we op de grotere wegen fietsen word er altijd met een grote boog om ons heen gereden of anders keurig achter ons gewacht tot er ruimte. Er is in al die dagen nog nooit naar ons geclaxonneerd met de boodschap “ga aan de kant, ik kom er aan” een enkele keer een klein seintje wat voelt als “schik niet, ik ga je zo voorbij”. Men rijdt over het algemeen ook zeker niet hard. We hebben eens een aantal kilometers tegen het verkeer van een eenrichtingsweg in gereden (ik zag geen andere oplossing om van A naar B te komen) en zelfs dan word er vriendelijk ruimte gemaakt. De wegen zijn ook goed tot redelijk al zijn er regelmatig asfalt reparaties over reparaties (en dat meerdere keren) uit gevoerd waarvan we het uiteindelijk doel, het verbeteren van het wegdek, toch niet meer helemaal terug zagen. Bij hele drukke wegen is er vaak een fietspad, wat dan meestal van veel betere kwaliteit is dan de normale weg, ik denk dat de meeste fietspaden redelijk nieuw zijn, vandaar. In de dorpen is er vaak een voet/fietspad wat je dus moet delen met de wandelende medemens, er daar komen we toch wel vaak het fenomeen “bellen helpt niet” tegen. Jen heef eens meer dan 200 meter achter een wandelaar aan moeten lopen omdat ze er geen contact mee kon krijgen en er geen ruimte was om er voorbij te gaan. Men loopt ook hier veel met “oortjes” in met muziek en horen dus niets. In Nederland is dat ook wel zo maar daar is alles gescheiden, valt het niet zo op. In Budapest werden we trouwens aangesproken door ver over de 80 jarige man met een nog oudere fiets,je houd het niet voor mogelijk waar ze hier nog o kunnen fietsen. Wij volgden gewoon de bordjes van de “Donauradweg” wat trouwens keurig stand aangegeven, maar hij vroeg of we naar het centrum wilde en zou wel voor ons uitreden en een veel kortere weg wijzen, wat doe je dan, natuurlijk achter de oude man aan fietsen, je wil hem toch ook niet beledigen. Na een kilometer maakte hij ons duidelijk dat de weg waar we op zaten rechtstreeks naar het centrum ging en we die alleen maar hoefden te volgen en ging na zijn goede daad voldaan zijn eigen weg. Hij had gelijk, maar hij had blijkbaar niet gezien dat wij nogal breed bepakt waren met als resultaat dat we op een heel smal stoepje terecht waren gekomen tussen een razende snelweg en een spoorbaan. Nou hebben spoorwegen de nare gewoonte om hoogspanningskabels nodig te hebben en om die hoog te houden hebben die palen nodig en die stonden nu juist op dat smalle stoepje waar wij over moesten. Resultaat; na elke 100 meter wachten tot er even een klein gaatje in het drukke verkeer was, wij snel “stoepje af en stoepje op” en weer 100 meter verder. Maar goed dat de beste man het resultaat van zijn goede daad niet heeft gezien en zeker niet ons reacties.
Een ander opvallend iets is de (hotel)kamers, ook deze zijn over het algemeen redelijk tot goed, maar laten we eens naar de laatste 3 badkamers kijken, als voorbeeld. De eerste was in een hotel van redelijk niveau. Wat ik al zei, op het eerste gezicht goed, maar bij gebruik…..viel direct de bril van het toilet, de heeft echt nooit vast gezeten. Even het toilet doortrekken werkt prima, maar dan moet je wel weten dat er ergens onder een kastje 10 cm van de grond een piepklein touwtje hangt als je dat hebt gevonden werkt het prima. O ja, en de douche werkt ook prima alleen rood is koud en blauw warm, als je het weet geen probleem, was alleen eerst wat lang wachten tot het water warm werd. De tweede badkamer was de dabkamer gebouwd onder een schuin dak, dus een beetje je hoofd schuin houden, dan ging het prima. De douche had een douchegordijn, alleen dat was wat erg ruim om de “douchebak” gemonteerd. Het vervelende resultaat is dan dat het meeste water via het douchegordijn naar beneden loopt en in de hele badkamer van stromend water wordt voorzien. Nou was lang douchen toch geen optie, want ik denk dat we het warme water moesten delen met een andere gast in het hotel en dan niet op de manier “alle twee wat minder”, nee, maar in de geest van “nu jij even en dan de ander even” wat er op neer komt dat je elke 10 seconden weg moest springen voor heet water wat waarna langzaam kouder werd totdat 10 seconden later…..dus weer springen. Bij de laatste badkamer hadden we te maken met de wel bekende “dansende douchekop”. Bij de eerste aanraking van de kraam sprong de douchekop uit zijn houder en probeerde, met succes, uit de graaiende handen van Jen te blijven, ondertussen als maar ijskoud water de hele badkamer in sproeiend. Eind resultaat, lachende ik, brommende Jen en alles nat natuurlijk (handdoeken, toiletpapier, toilettas en de hele badkamer). Ach, deze kleine ongemakken bewijzen eigenlijk alleen maar op dat we verder naar het oosten gaan, als ik de andere verhalen mag geloven is dit pas het begin en komen er ook van ons nog heel wat mooie verhalen.
Donderdag hadden we ’s morgens, voor de lunch, al aardig wat kilometers aflegt en wij besloten via een route variant aan de andere kant van de Donau verder te gaan. Aan deze kant zouden we verder moeten over een redelijk drukke provinciale weg terwijl het leek dat op de andere kant een rustige weg was met veel slaapmogelijkheden en zeker 3 á 4 campings. We waren ook wel weer eens toe aan een camping die er hier Hongarije maar beperkt (open) zijn Dus na de lunch richting veer op zo’n 10 kilometer van Kalocsa, het plaatje waar we hadden geluncht het was een mooie zonnige dag maar wel veel wind en natuurlijk net vol tegen richting pontje. We hadden al eens eerder een uur moeten wachten voor een pontje dus dat hij niet direct kwam waren we gewend, maar na een tijdje toch maar eens gaan informeren en bleek dat er vandaag niet werd gevaren en morgen ook niet De reden zijn we nooit achter gekomen, maar er zat voor ons niets anders op dan weer terug naar het dorp, we hebben toen maar besloten daar een kamer te zoeken en de volgende dag via de provinciale weg verder te gaan. Eigenlijk was dat een best aardige weg met redelijk weinig verkeer en door een aardige omgeving, dus toch nog een meevallertje.
Vrijdag zijn we in Mohacs in een pensionnetje terecht gekomen wat werkelijk perfect was, alles werkte uitstekend, keurige afwerking, schoon (echt schoon), nette bediening en een schappelijke prijs, dus het kan wel in Hongarije. Zaterdag was de mooiste dag tot nu toe, het begon al in het perfecte pensionnetje met een uitstekend ontbijt, eenmaal op de fiets konden de jasjes al snel uit, heerlijk zonnig weer met uiteindelijk 24 graden. Na 15 km ons eerste stempel in het paspoort, de grens van Kroatië werd gepasseerd. Het landschap is hier aardig met heuvels en voor ons af en toe een klein klimmetje. ’s Avonds was het wat moeilijk om een kamer te vinden (weekend), maar de eigenaar van een hotelletje dat vol zat belde wat rond en al snel was er iets geregeld, dachten we:). We moesten een 4 km terug rijden, even de berg op en daar had men nog 2 kamers vrij, zeg maar dat Mario heeft gebeld. Dus wij terug en aangekomen bij het bewuste adres werd er ons een aantal keren verzekerd dat er geen kamers vrij waren, er was een grote bruiloft aan de gang en alles was afgehuurd. Na toch blijven aandringen werd de eigenaar er bijgehaald en bleek dat hij (ik denk tegen de afspraak met het bruidspaar in) toe had gezegd dat wij een kamer mochten hebben. Eten kon alleen niet, maar geen probleem, zei hij, want op 500 meter was een van de beste restaurants van Kroatië. Dus heerlijk gedoucht onder luide live muziek van de bruiloft vlak voor onze kamerdeur die trouwens in de tuin uitkwam. Op tijd richting restaurant Josic (www.Josic.hr), we waren toch wel nieuwsgierig wat dit wel niet moest zijn. Achteraf maar goed dat we vroeg waren wat hoewel het restaurant zeker 300 plaatsen had hadden wij een van de laatste vrije tafeltjes en nog buiten ook, heerlijk in het zonnetje. We hebben zelden zo lekker gegeten en zo’n lekkere wijn gedronken uit de eigen wijngaard. Tijdens het eten nog zitten kijken hoe men daar de vissoep maakte in grote pannen boven een houtvuur (kijk maar naar de foto’s, mooi gezicht) en uiteindelijk hebben we ook nog even mogen proeven. Terug lopend naar onze kamer komt er 7 meter ineens een groot hert uit de bosjes, die zien we toch wel vrij geregeld in de weilanden lopen hier, maar zo dichtbij was toch wel erg bijzonder. Bij onze kamer aangekomen stond de oude baas zijn eigen vleessoep te maken op ongeveer de zelfde manier als bij Jocis. Hij kwam meteen met een biertje en een wijntje voor ons aanzetten en we kregen ook nog een stuk van de bruidstaart, daar zaten we in de tuin. Op de kamer was de bruiloft erg duidelijk te horen, maar we zijn alle twee toch vrij snel in slaap gevallen en hebben er niets meer van gehoord. Na een perfecte zondag kwam een zeer slechte zondag, voor het ontbijt heb ik even de kettingen gesmeerd en de banden op spanning gebracht en Jen wat mailtjes verstuurd, het was op dat moment al vrij fris en bewolkt terwijl Nederland de warmste plek van Europa was. Na het ontbijt spetterde het wat maar we zijn toch maar vertrokken, het werd gaande weg wel frisser en het ging ook steeds harder regenen, tot het uiteindelijk nog maar 9 graden was (rond 2 uur) en het echt goot van de regen. Helaas voor ons was er in dat gebied geen kamer te vinden, dus zat er niets anders op dan tegen de wind en regen in nog zo’n 35 km door te rijden naar Vukovar. De handen en voeten waren wel erg nat en koud, Jen kreeg zelfs stijve vingers en we moesten af en toe even stoppen om de handen wat op te warmen, remmen ging wat moeilijk. Stoppen is trouwens niet echt lekker want je moet toch weer verder en dan is het even nog kouder voor het gevoel. In Vukovar een pensionnetje gevonden waar wat later ook 2 mannen (een Amerikaan en een Canadees) binnen kwamen die ook op de fiets zijn en we onderweg al een paar keer hadden gezien en elkaar wat leuke opmerkingen hadden toegeschreeuwd over het “fantastische” fietsweer van vandaag. Het werd dus toch nog gezellig na een ijskoude, natte vieze dag,wat later moederdag bleek te zijn. We zijn het contact met dat soort dagen helemaal kwijt, we zijn al blij dat de telefoon ook de dag aangeeft, weten we dat in ieder geval. De volgende dag waren de fietskleren nog niet helemaal droog dus besloten we een ander onderkomen te zoeken in Vukovar. De gewone kleren aan (spijkerbroek en warme trui) en even naar het centrum. Maar niets is zo veranderlijk als een mens, het fietste eigenlijk best wel lekker dus toch maar besloten door te fietsen naar Ilok (leest ilok). Wel wat stevige bergjes onderweg, maar de 8% liep als een speer! In Ilok een leuk pension gevonden bij de heer Masarini, mooie kamer en gezellig gegeten, de hele avond met Jaroslav Masarini zitten kletsen en ook nog een huisje voor volgend jaar geregeld op een eiland in de Middenlandsezee:) Vandaag door naar Servië, maar dat houden jullie te goed voor de volgende keer.

Groetjes,

Jen en Wim