Servië

Weer even een update,

Zoals bij de vorige update al gemeld zijn we Servië in gefiets. Dat was toch wel even een verandering, tot onze verrassing. We hadden eigenlijk verwacht dat er tussen Kroatië en Servië geen groot verschil zou zijn, ze waren uiteindelijk beide eerst onderdelen van het oude Joegoslavië, maar het verschil was (in eerste instantie) toch wel groot. Het begon al bij de grens, een “echte”controle, eerst paspoort en daarna nog een loket wat ik eigenlijk niet had opgemerkt/verwacht. De norse dame had ons natuurlijk wel gezien en had zo’n harde stem dat ik toch maar gauw in mijn remmen kneep. Na de vraag te hebben beantwoord waar we heen gingen (ik zei maar Istanbul) kreeg ik een zuur lachje en mochten we door. Daarna het eerste dorp/stadje, Backa Palanka, we moesten er even Dinars halen en de eerste indruk was dat het er daar toch vrij armoedig uitzag, dus even wennen. Nu kan ik zeggen dat die eerste indruk niet helemaal terecht was, we hebben ook veel betere stukken Servië gezien, maar toch. Het eerste stuk ging over een vrij drukke provinciale weg en ook daar werd harder gereden dan we tot nu toe gewend waren, maar na een km of 10 kwamen we op rustigere wegen en door leuke dorpjes en stadjes, ik heb nog nooit zoveel gezwaaid naar enthousiaste mensen langs de weg en claxonneerde automobilisten, we hebben veel bekijks en de Serviërs erg enthousiast Daarna een heel rustig stuk over de dijk langs de Donau, heel mooi. Het laatste stuk ging weer langs zo’n drukke provinciale weg. Uiteindelijk een “hotelletje” gevonden, die hadden het wat hoog in de bol, hadden zichzelf 12 sterren toegeëigend, het was een redelijk goed hotel, maar we hebben ze toch maar een ster afgenomen, we hadden niet eens koffie bij het ontbijt:) Wel hadden ze een heerlijk terras boven de Donau en ook lekker gegeten. De volgende dag zou beginnen met 15 km drukke weg met daarin een colletje. Daar hadden we eigenlijk niet zo’n zin in, dus ik op Google Maps gekeken of er niet een klein weggetje binnendoor was, nou dat was er, dus probleem opgelost…..dachten we. Het begon hoopvol, redelijk asfalt en vlak, maar al snel ging dat over in een karrenspoor en omdat het de avond er voor flink had geonweerd stond er ook hier en daar veel water in die karrensporen. Om het feest helemaal compleet te maken ging het al snel ook stevig omhoog en omlaag. Dat kun je dus niet zien op Google maps. Midden in dat ook nog dichte bos kwamen er plotseling (want je zag daar ook verder helemaal niemand) een wandelaar tegen die ook nog goed Engels sprak. We legden onze plannen voor en hij moest wel lachen, dan moesten we wel genoeg adem hebben en ook een sterk hart. Nou dat hebben we, net nog gecheckt, dus met zijn aanwijzingen opzak doorgereden. Na een km of 7 ploeteren maar net met een lekkere afdaling bezig, kwamen er wat huizen in zicht en daar nog maar eens gevraagd. Het antwoord was niet helemaal wat we hadden verwacht, deze weg liep dood, we hadden 2 km terug rechtsaf gemoeten, dus de lekkere afdaling werd nu weer een stevige klim die na die afslag overging in een colletje van eerste categorie en daarna in een van de buiten categorie. Een buiten categorie colletje gaat als volgt, eerst kan je nog fietsen, maar dan wordt het daar te stijl voor en ga je lopend verder, op een gegeven moment stonden we alle twee stil omdat ook alleen de fiets duwen te zwaar werd. Wat doe je dan, een fiets tegen de rotswand op slot en eerst samen een fiets 50 meter naar boven duwen, die weer op slot en terug naar de andere en dan die weer 50 meter verder slepen en zo verder tot we uiteindelijk boven waren. De fiets moet wel op slot omdat er natuurlijk geen handrem op zit en hij anders naar beneden gaat rijden. We deden dat niet omdat we bang waren dat ie anders zou worden gestolen, ten eerste was er niemand en als er toch een pontiele dief in de buurt zou zijn geweest moet het wel echt een idiote fietsendief zijn om daar een fiets te stelen, waar moet je heen, of naar boven, leuke bezigheid maar daar liepen wij ook en zouden hem hartelijk hebben bedacht voor deze toch wel nette service, of naar beneden, dat gat in waar wij net vandaan kwamen en waar echt helemaal niets is, dat is dus ook geen optie. Uiteindelijk, na 3 uur zwoegen door de modder en heuvels, hadden we mooi 15 km drukke weg vermeden, de volgende keer houden we ons toch maar aan de aanwijzingen van de Donauradweg:) Bij de eerste supermarkt hebben we, onder het genot van een koel vruchtensapje, nog even zitten nakeuvelen over deze fantastische belevenis.
We weten trouwens niet wat dit met onze benen heeft gedaan maar de volgende 60 km ging als een speer, we reden nu steeds ver boven de 20 soms tegen de 30. Op een terrasje onderweg werd nog door een Servische man gevraagd waar we heen gingen en na te hebben uitgelegd wat onze plannen waren werd ons direct een Servies snapsje aangeboden. Nou vonden we half 3 wel wat vroeg en met nog 30 km te gaan ook niet echt verstandig dus hebben we dat maar omgeruid voor nog een Colaatje. Om half 4 zaten we op een camping, eindelijk weer eens een camping. Je zou denken dat het dan wel wat druk zou kunnen zijn, maar wij waren de enige gasten, echt verder helemaal niemand. Nou verhuurde ze daar ook “bungalows” en kamers boven de sanitaire voorzieningen, beide tegen hele schappelijke prijzen, dus wij die twee opties ook even bekeken. Bij het zien van die “sanitaire voorzieningen” hebben we maar snel voor de kamer met eigen douche en toilet gekozen, ik hoef verder geen details te geven. Er zou ook een restaurant en cafetaria zijn maar die waren alle twee vanzelfsprekend gesloten, dus we hadden een “eetprobleem”. De volgende super was 6 km verderop en we hadden eigenlijk geen zin in nog eens 12 km op de fiets, dus gevraagd wat een taxi koste, nou met 2 á 300 dinar (100 dinar is 1 euro) konden we wel heen en terug. Dus ook die keuze was snel gemaakt, wij in de taxi die bij het verlaten van de camping trouwens al 200 dinar op de meter had staan, de schatting van de prijs was wel heel optimistisch geweest. Terug van de boodschappen bleken we wel op een erg vreemde camping te zitten, er mocht niet worden gekookt, echt geen grapje, mocht niet. Dus uiteindelijk maar brood met paté en kaas zitten eten, wat moet je dan. De volgende morgen toch maar stiekem (er was toch niemand) water gekookt voor een kopje koffie.
De camping lag net voor Zemun, een voorstad van Belgrado, dus die dag een rustig dagje door Belgrado van gemaakt. Belgrado heet hier trouwens Beograd, ik vraag me af waarom we niet alle steden in Europa noemen zoals het lokaal heet, toch vreemd dat wij het Belgrado noemen terwijl het eigenlijk Beograd heet. Nou beginnen ze hier ook met cyrillisch schrift en dat maakt de verwarring er niet minder op. De meeste verkeersboden en wegwijzers staan plaatsnamen in alfabetische en cyrillisch schrift, maar soms alleen in cyrillisch, dan wordt het wat lastig, zeker ook omdat de kaart natuurlijk alleen alfabetische namen aangeeft. Maar goed dat even terzijde, we komen er meestal wel uit en het zal nog wel erger worden.
Het eerste stuk door Zemun ging door de “oude stad” met wat ze daar “authentieke” wegen noemen, maar als men daar vroeger met paard en wagen over zijn gereden, zijn er heel wat paarden met gebroken benen afgevoerd, daar was echt niet te fietsen, wel leuk trouwens. We hadden het niet verwacht maar Belgrado is best een mooie stad met een prachtige (fiets)boulevard, een gezellige ontspannen sfeer en mooie gebouwen. We hadden daar, voor ons, trouwens ook nog een primeur, een echte fietslift. Er was blijkbaar geen plaats om een fatsoenlijk fietspad aan te leggen die ons van de brug over de Casa (een behoorlijk brede rivier) weer langs de Donau kon brengen, dus maar een heuse fietslift gebouwd. Nou was het een “kleine” nationale feestdag in Servië (veel bedrijven gesloten maar alle winkels wel gewoon open) en mooi weer, er werd dus veel gefiets die dag met als resultaat ook nog een fietsfile voor de lift, we moesten 4 beurten wachten, wel gezellig met Serven (of Serviërs, maar dat klinkt niet zo lekker) en Duitsers met fiets bij de lift wachten. In het centrum van de stad nog even (uurtje of 2) de route kwijt geweest, maar wel redelijk wat van de stad gezien en, zo als gezegd, er een rustig dagje van gemaakt, na 37 km een mooi hotel gevonden. Daar heerlijk gegeten, mocht ook wel na de brood met paté van de vorige avond, ze hadden daar een van de beste pepersteaks ooit geproefd, heerlijk! De volgende 2 dagen waren door een mooie omgeving maar wel steeds meer klimmetjes, is het spreekwoord niet wie wat moois wil zien moet pijn leiden:) We zitten nu op 4300 hoogte meters, dus al een stevig bergje beklommen. Zondag was wel de mooiste dag tot nu toe, de Donau wordt hier erg smal met steile rotswanden aan beide zijden. Dorpjes zijn hier minder, maar de natuur is schitterend en de mensen vriendelijk. We hebben een mooi pensionnetje gevonden in Milanovac net voor de Roemeense grens maar omdat het weer vandaag wat minder is (de afgelopen dagen was het steeds zonnig en boven de 25 graden) houden we een rustdag. Was trouwens een goed moment, het hele dorp was in rep en roer, alles werd klaar gemaakt voor een cruiseschip dat voor een paar uur aanlegde, erg leuk om te zien. Morgen gaan we verder en gaan we Roemenië in, dat lijkt weer een behoorlijke verandering te worden.

Tot de volgende update.

Jen en Wim