Servië, Roemenië en eerste stu Bulgarije

Servië, Roemenië en eerste stuk Bulgarije

Het volgende hoofdstuk van onze reis. Tijdens onze rust dag ook nog het een en ander gedaan, onder anderen zijn we even naar de kapper geweest, een Servische kapper is efficiënt en ook nog goedkoop, met 5 euro waren we samen weer helemaal toppie geknipt. Daarna een hamburger voor 1,50 (samen wel te vertaan) en een koffie ook voor een paar centen en we konden weer een dagje dorp verkennen:). Het laatste stuk van Servië was prachtig, mooie weg, fantastische uitzichten op de Donau af en toe een “heuveltje” van 10% maar ook goed te doen, de Donau is hier op zijn smalst (150 meter) naar is hier ook de diepste rivier van de wereld (72 meter). Dat komt hoofdzakelijk door de dam die ze er in hebben gebouwd en dat betekende voor de dorpjes dat ze allemaal onderwater kwamen te staan. Die hebben ze dus maar een meter of 30 hoger opnieuw gebouwd, zo simpel is dat hier. We genieten na onze rustdag in Milanovac, prachtige omgeving Ik denk dat de foto’s alles vertelen die niet met woorden te omschrijven zijn. We hadden de boodschap al mee gekregen van Remco en Petra dat hoe verder we kwamen hoe oostelijker (verder) het overging komen. Dat hebben we de afgelopen dagen gemerkt!!
Nou moet wij eerlijk bekennen dat wij een beetje een onbehagelijk gevoel hadden om de volgende stap te maken, Roemenië en daarna Bulgarije. Dat is misschien ook wel een beetje onze eigen fout omdat wij ons daar ook niet zo in hadden verdiept en er de afgelopen dagen toch wel berichten kwamen die ons tot na denken stemden. Waar kunnen we overnachten hoe gaat het met de zigeuners (Roma), dus tijdens de rustdag toch maar wat tijd besteed aan de planning en informatie verzameld. Bij de grens kregen we direct de eerste verrassing, een agressieve hond beet zich vast in Jen haar fietstas voor dat ik mijn honden dazzer in de aanslag kon hebben. Maar na even te hebben meegelift liet hij toch weer los en beet zich direct weer vast in zo’n rubberen stootstrip van een auto om daar het volgende stuk weer meegesleurd te worden. Nou hadden we al wel met wat honden te maken gehad maar dit was toch wel een echt geval van agressie!! Bij het stukje van 13 km naar het centrum van Drobetas-Türnu Severin werden we toch zeker een keer of 10 door dit soort honden belaagd, maar toen had ik natuurlijk wel mijn dazzer in de aanslag en dat werkte uitstekend, even op het knopje drukken en weg honden. Natuurlijk moest Jen wel steeds eerst dekking zoeken Drobeta-Türnu Severin door aan de veilig kant te gaan rijden. Dus ontspannen fietsen was er even niet bij. We hadden in ons Donauradweg boekje gelezen dat er in het Continental Hotel er een toeristen informatie zat, dus na dat onbehagelijke gevoel eerst daar maar eens heen om extra informatie op te doen. Daar aangekomen bleek dat allang niet meer te bestaan en we werden keurig naar een infodesk verwezen waar we wel alle informatie kregen die we nodig hadden, niet veel maar voor de volgende dag genoeg. Nu we toch bij een hotel waren maar eens even naar de prijzen van het Continentel gevraagd, met als resultaat dat we 10 minuten laten met fiets en al over de blauwe loper (hadden niet eens rood) de lobby van het hotel in kwamen en we onze fietsen mochten stallen tegen de antieke kasten in de stilte ruimte van het hotel. Nou moet ik wel zeggen dat de normale standaard van de Continental hotels al een jaar of 30 in de prullenbak waren beland, maar leuke foto’s geeft het wel.
We wisten dat we de volgende dag een flinke uitdaging moesten aangaan, de volgende overnachtmogelijkheid was over 135 km, terwijl we normaal rond de 70 doen met een uitschieter naar net 100 km, dus de volgende dag vroeg uit de veren en om 8 uur (locale tijd, we zijn ook de eerste tijdszone door) op de fiets. Het eerste stuk liep nog wel goed, maar algauw werd de weg wat slechter en de armoede groter. De eerste paard en wagen kwam langs en dat werden er meer en meer. De eerste ezelskar en ossenkar kwam in beeld, schaapsherders langs de weg en uiteindelijk ook veel (hele) oude vrouwtjes die een stuk of 10 ganzen aan het hoeden waren. We kwamen echt in een tijd van zeker 70 jaar terug in Nederland, autos kwamen af en toe nog langs. Heel apart om daar door te rijden. Honden kwamen we ook nog wel tegen, maar die hadden weinig interesse, maar de mensen daar en tegen des te meer. Voor ons was de omgeving en het hele decor een “attractie”, maar wij waren zelf ook de attractie van de dag. Af en toe hadden we het idee dat de mensen het volgende dorp waarschuwden dat we er aan kwamen. Overal zaten mensen langs de weg (men leeft natuurlijk buiten) en ik was alleen maar druk met het uitdelen van “high fives” aan de jongens van tussen de 5 en 12 jaar, terwijl Jen constant aan het zwaaien was en vrolijk “ciao” en “bonjour” aan het terug roepen was. Foto’s hebben we hier helaas veel niet van, we vonden het wat gênant om daar met een camera te gaan staan klikken. Uiteindelijk na iets eerder dan verwacht, plotseling een uitmuntend hotelletje langs de weg (toch nog 115 km gefietst) en ongelofelijk, met een luxe zwembad in de tuin, palmbommen en ga zo maar door. Onderweg was ons trouwens door een zigeuner vrouwtje (ja,ja, met goede tanden en wat overgewicht was wij ondertussen kwijt zijn) een kamer aangeboden zag er redelijk uit en wassen was ook geen probleem, ze wilde wel een badje uit haar “winkeltje“ en dan konden we in de keuken van het winkeltje lekker badderen. En dat alles voor de zeer schappelijke prijs van 50 Euro. Dat koopje hebben we maar afgeslagen, het hotel er voor en er na was nog goedkoper en had toch iets meer faciliteiten. Dus je begint de dag in het Continetal op de blauwe loper met fiets en al en eindigt in een palmen tuin (niet gebruikt trouwens), maar daar tussenin een stukje oud Roemenië wat voor ons onvoorstelbaar is. Bij het ontbijt gaven we de juffrouw een klein fooitje, en dat werd direct beloond met een koud flesje water voor onderweg, 3 koffiemelk kuipjes en heel veel bedankjes, echt vriendelijke mensen die Roemenen. Een hele speciale dag.
Voor de volgende dag moesten we en beslissing nemen, er zou de eerst volgende 180 km weer geen overnachtingsmogelijkheid zijn aan de Roemeense kant, dus of heeeel flink doortrappen, treinen of even aan de Bulgaarse kant kijken hoe dat is. Dus, je raad het al, bij Vidin de oversteek gemaakt naar Bulgarije. Nou stond er op de kaart dat daar een brug was, maar dat was dus niet zo, op de pont, heel krap tussen de vrachtwagens, met tegen strijdige instructie van het personeel de overgestoken en na een kort dagje bij een Bulgaar die goed Duits sprak overnacht. We moesten even sfeer proeven aan deze kant van de Donau, even kijken hoe het daar was voor we een volgende dag in zouden gaan. Na een avondje in het park te hebben gelopen en daar heerlijk te hebben gegeten, besloten aan de Bulgaarse kant verder te gaan. De volgende dag was een eerlijk ontspannen dag door heuvelachtig en bos rijk gebied. Het verkeer rustig, de paar auto’s die langs kwamen reden heel voorzichtig om ons heen, men hield echt met ons rekening. Ik heb trouwens nog niet verteld dat we door volop bloeiende seringen bossen rijden, dat ruikt lekker en overal langs de weg zijn beienimkers met echt honderden beienkorven. Even nog een Bulgaarse “afwijking”. Toen ik vroeg of ik de fiesten veilig kon stallen werd er heel vriendelijk en met een glimlach “nee”geschut. Dat klopte niet, het gezicht en de afwijzing kwamen niet overeen, dus maar even afwachten. Wat blijkt Bulgaren schudden hun hoofd als ze ja bedoelen, dat is echt wennen. Bestel je wat op het terras krijg je onherroepelijk een, voor ons, nee terwijl 5 minuten later alles op tafel staat. De eerste volle dag in Bulgarije ging heerlijk en overnacht in Lom. Prachtig hotelletje en we vielen natuurlijk weer met onze neus in de boter. In het dorp was het een drukte van je welste, de eind examens moesten worden gevierd overal feesten en optochten en heel veel mensen op straat. Ook daar spreken de foto’s boekdelen. Op zaterdag Lom uit gereden en even de weg gevraagd, wat direct betekende dat er een auto voor ons uit bleef rijden met zijn alarmlichten aan en al het overige verkeer ophield om ons zo de goede weg te wijzen. Was even door trappen want er zaten ook een paar bruggen in, maar dat ging allemaal uitstekend. Even de duim omhoog waar we zelf verder konden en natuurlijk direct een klim van een km of 3 en we hadden onze tong al op onze knieën hangen, het was trouwens maar 29 graden dus boven toch maar even een colaatje op het terras gepakt om even af te koelen. Na een mooie rit van 70 km uiteindelijk in het paradijs ingecheckt, zo hete dat hotel. Alleen had Jen geen warm water, ze moest wel afkoelen, maar zo vond ze het toch geen paradijs waardig, maar goed, ze was weer fris en bij mij werkte uiteindelijk het uitstekend. We hebben nu een planning gemaakt en gaan de volgende 8 dagen verder in Bulgarije, we hopen volgend weekend de grens van Turkije over te steken en misschien nog en puntje Griekenland mee te pikken. We zitten nu op 3280 km en hebben 6050 hoogte meters gemaakt.

Tot de volgende keer.

Jen en Wim