Italië, Slovenië en Kroatië

Goedendag allemaal,

Het is eigenlijk al weer veel te lang geleden, maar nu eindelijk weer eens een update. We hebben de afgelopen dagen niet stil gezeten en hebben zo’n 1000 km afgelegd. Zoals in het vorige verhaal al een beetje bleek is Italië ons wat tegen gevallen, vandaar dat we op de pendalen zijn gaan staan en er gemiddeld 100 km per dag uit hebben geperst om zo snel mogelijk richting Kroatië te komen. In Italië hebben wel veel kunnen kamperen, al waren de campings niet altijd wat we hadden verwacht. Bij een 3 sterren camping hadden we wel een erg onverwacht probleempje. We hebben wel vaker moeten betalen voor warm water of dat er totaal geen warm water was, dus koud douchen, maar hier hadden we het tegenovergestelde, wel warm (bloedheet) water, maar geen koud water. Nou kun je je met koud water nog douchen, maar met bloedheet geen het dus niet. Dus hebben we ons maar bij een koude strand douche wat opgefrist. Nou had die camping wel meer waarom ze eigenlijk geen 3 sterren verdiende, naar het toilet betekende eerst een weg banen door spinnenwebben en tanden poetsen moest buiten in een niet “al te schone” wasbak. Toen we de volgende dag ons beklag deden bleven ze bij hoog en bij laag volhouden dat alles elke dag werd schoongemaakt. Ik heb ze toen maar geadviseerd de schoonmaker op staande voet te ontslaan en zijn snel verstokken. Bij een andere camping, waar we ook 30 euro mochten neertellen kregen we een trekkers plekje. Nou hebben jullie onze tent al een paar keer op een foto gezien dus weten jullie dat die echt niet groot is, maar op deze luxe locatie moesten we toch de haringen iets over het touw (grens met de buren) in de grond slaan, De tent was toch nog te groot voor deze staanplaats. Nu had onze buurvrouw de ingang aan de kant van onze ingang, dus als we als we allebei onze tent in wilde moest er eerst overleg plaatsvinden, tegelijk ging gewoon niet. Deze riante plaats was trouwens ook nog in een soort zandbak en nadat het de hele nacht had geregend hebben we alles kletsnat, nou was dat ook een “beetje” onze eigen schuld, we hadden het dak van de tent open gelaten en werden pas wakker toen onze slaapmatjes bijna gingen drijven, we waren dwars door een gigantische en voor ons onverwachte onweersbui heen geslapen. Blijven op deze stek was voor ons geen optie, dus inpakken en wegwezen. Die dag weer voor het eerst in regen reden, dat was heel lang geleden. Maar goed verder toch lekker gekampeerd aan de Italiaanse kust. Die kust is trouwens een groot vakantie dorp van 4 á 500 km lang. We hebben nog nooit zoveel hotels en parasols gezien, in het begin is dat nog wel leuk, maar na een paar 100 km begint dat toch wat te vervelen. Bij Catholica hebben we een ontmoeting gehad met de heer en mevrouw Stelling van Boerderij Meereveld, Jen haar werkgever, gezellig geborreld en samen wat gegeten, we kwamen bij toeval op 100 meter bij hun hotel langs. Na Rimini zijn er nog we wat leuke plaatsjes (zie foto’s), maar het landschap wordt saai en we moesten tot Trieste langs een drukke provinciale weg fietsen, dus doorrijden. Bij Venetië kregen we ook te maken met de Italiaanse nauwkeurigheid. Naar onze berekening zou Trieste nog zo’n 140 km zijn en het eerste bord gaf dat ook keurig aan. Na 3 km was die afstand al geslonken tot 130 km, een meevaller, dachten we. Na nog eens 25 km te hebben gefietst was het plotseling weer 155 km, dat is slecht voor de moraal, maar we zijn er toch nog gekomen. In Trieste, een verrassend mooie stad trouwens, hadden we een andere “leuke” verrassing. In Italië zijn de groene borden voor de snelwegen, de blauwe voor de grotere provinciale wegen en de gele voor de binnen wegen. Dus volgden wij zo veel mogelijk de gele en als nodig de blauwe borden, groen was voor ons niet weggelegd, trouwens ook meestal een tolweg. In Trieste volgden we de blauwe borden richting Slovenië en je raad het al, plotseling zitten we op een autosnelweg die, jaren terug, als een grote brug over de stad is gebouwd. Deze snelweg had dus nog geen vluchtstrook en we zaten gevangen tussen 2 vangrails op de rechtebaan met razend verkeer om ons heen, omdraaien was dus echt geen optie. Het enige wat we konden doen was zo snel mogelijk naar de volgende afslag, maar die was nog 5 km verder. Naar 1 km zagen we een tunnel aan komen, nee niet dat ook nog, een donkere tunnel op een drukke snelweg!! “Gelukkig” kwam er hulp uit onverwachte hoek; een politie auto met gillende sirenes, blauw zwaailicht en alarmlichten aan. Die hebben de snelweg achter ons “afgegrendeld”, ik denk dat we op dat stuk een snelheidsrecord hebben gehaald. Bij de volgende afslag werden we stevig toegesproken door heer en mevrouw agent, maar toen we vertelde dat dit niet onze bedoeling was maar dat de blauwe borden ons de snelweg op hadden gestuurd, kregen we een begrijpelijke glimlach, een hand en een goede reis toegewenst. We hebben toch maar even een stop ingelast om even bij te komen. Daarna verder richting Slovenië, was nog al wat moeite kosten, want die fout met die borden werd daar wel meer gemaakt dus eerst checken voor we definitief een weg namen. Bij de Slowaakse grens kwamen we een Belgisch stel tegen die uit het centrum van Trieste waren vertrokken en volledig gefrustreerd vroegen of wij er ook zo lang over hadden gedaan, die hadden 25 km gefiets om 4 km verder te komen. Bij de grens werd alles anders, het landschap was al wat heuvelachtig maar werd nu bergachtig. Om dat voor fietsers wat aangenaam te maken had men een fantastische fietsroute (de vriendschapsroute A8) aangelegd langs de mooiste plekjes. Maar op het moment dat we de auto’s via allerlei haakspeld bochten naar boven zagen klimmen waren we toch wel benieuwd wat dat voor ons ging betekenen, we moesten toch ook die berg over. Het begon met een rustig klimmetje en net toen we dachten dat we nu echt aan de bak moesten (we konden alleen nog maar naar boven) kwam een grote verrassing; met had, alleen voor fietsers, een tunnel gebouwd van 600 meter om ons fietsers een serieuze klim te besparen. Tegen een uur of 3 hebben we besloten maar in Slovenië te overnachten en de volgende dag het laatste stukje naar Rovinj af te maken. Het eerste hotelletje was direct raak, overnacht bij de rasoptimist Walter, een altijd lachende eigenaar, die zingend en fluitend door zijn bijna legen hotel loopt. ’s Avonds nog een tijd met hem zitten kletsen. Wij waren zijn enige hotel gasten en na het eten (prima trouwens) hadden we het hotel voor ons zelf, ook ’s morgens was Walter er nog niet, een keurig ontbijt stond klaar en afsluiten konden we zelf wel. Was een heerlijke ervaring na het toch wat koele Italië. De volgende dag het laatste stukje naar Rovinj, maar dat begon direct met een stevige klim naar de grens van Kroatië. Daarna alleen maar op en af met nog 2 erg zware stukken klimmen, dus dat laatste stukje werd ruim 100 km met bijna 1000 klimmeters, afzien dus! Eenmaal in Rovinj wilde we eigenlijk zo snel mogelijk naar de camping, maar er kwamen wat zware onweersbuien op zetten en ons tent, slaapzakken en slaapmatjes waren nog kletsnat en onder het zand, dus geen goede combinatie voor een welverdiende nachtrust. Na even wat te hebben gedronken op een terrasje het er toch maar op gewaagd en naar de camping gereden. Een goede gok, want het onweer brak pas los toen alles weer droog was. Nu blijven we een tijdje “vakantie houden”,we gaan kijken hoe we verder gaan en even rustig genieten van Kroatië, wie weet waar de volgende update vandaan komt.

Tot de volgende keer,

Jen en Wim