Turkije (5)

Hallo allemaal,

Hier is de volgende update. Deze keer met gemixte gevoelens, we hebben een fantastische week met Claudia en Remco doorgebracht, maar die hebben we vrijdag op zaterdag nacht weer naar het vliegveld gebracht, was toch moeilijker dan verwacht. Het voelt of we een week vakantie hadden en nu weer op reis zijn, gek gevoel. Maar zo als gezegd, het was een heerlijke week, de eerste dagen hadden we al beschreven, hier komen de resterende dagen. Dinsdag was een volle dag, om kwart over 4 ging de wekker voor het hoogtepunt van de week, een ballonvaart boven Cappadocië. Dat is een hele happening, vanaf een relatief klein gebied gaan er zo’n 60 tot 90 luchtballonnen tegelijk de lucht in. Met elke ballon gaan er tussen de 20 en 30 mensen mee, dan komt er nog een groep van 15 “helpers” per ballon bij, dus het is aardig druk op het vertrek veld. Alleen het aankomen met het busje is al erg indrukwekkend. Dan komen de veiligheidsinstructies (net als in een vliegtuig met een zelfde kaart, maar geen indicatie van een nooduitgang) en daarna instappen en langzaam van de grond komen. Je zweeft tussen allemaal andere ballonnen (links, recht onder en boven) langzaam boven en door de valleien. Het zijn allemaal erg ervaren piloten en kunnen echt heel veel met zo’n gevaarte, vliegen met het mandje op een meter van de rotsen en soms zaken ze tot bijna op het laagste stuk van een vallei. Vreemd gezicht als je ineens weer een aantal boven de rosten uit ziet komen die een minuut daarvoor compleet onzichtbaar waren. Na een uurtje genieten is het tijd voor de landing, mijn vorige ervaring was wat hectisch (een paar 100 meter in de mand achter de ballon aan gesleurd), maar dat gaat hier ander. Heel rustig naar beneden, boven de aanhanger van de mand gaan hangen, een hulpje die even een klein beetje de mand draait en dan gewoon op de aanhanger landen. Erg knap allemaal. Jen had van te voren wal wat twijfels of ze het wel leuk zou vinden, maar we hebben er allemaal intens van genoten! Rond 7 uur werden we weer bij ons hotel afgezet. Die middag ben ik met Remco en Claudia met een ATV (zo’n motor op 4 wielen) een toch gemaakt, de eigenaar ging mee om er een leuke avontuurlijk toch van te maken, dat werd het. Hij wist de mooiste plekjes, de spannendste weggetjes en gaf aan wijzingen om moeilijke punten snel en veilig door te komen. Bij speciale dingen stopten we even en werd er erg veel uitgelegd, was een erg leuke ervaring. Die avond zijn we ook nog naar een voorstelling geweest, was niet helemaal onze smaak, zonder uitleg werd daar een soort religieuze dans opgevoerd, niet voor herhaling vatbaar, maar we hebben het gezien. Woensdag hebben we er een rustdag van gemaakt, even naar een stadje in de buurt geweest, Jen en Claudia met de bus, Remco en ik met de fiets. Daar wat gewinkeld, natuurlijk thee gedronken, natuurlijk Kebab gegeten en even in een tapijten winkel wezen kijken. Verder de dag rustig door gebracht, want voor Donderdag stond er een lange tour op het programma. Op donderdag werden we om 9 uur opgehaald voor een bezoek aan een ondergrondse stad, een speciale vallei en een 1600 jaar oude kerk in de rosten. Die ondergrondse stad is echt ontzettend indrukwekkend, men leefde in dat gebied bij vijandelijke aanvallen in 2 ondergrondse steden zo’n 10 km van elkaar vandaan en waren met tunnels aan elkaar verbonden, en dat allemaal zo’n 1500 jaar terug, een aardig stukje “graafwerk”. In de stad die wij bezochten konden ongeveer 15 duizend mensen wonen en bestond uit 8 ondergrondge verdiepingen. Wij zijn tot 85 meter onder de grond geweest, via hele smalle gangetjes en erg lage trappetjes. Je moet niet claustrofobisch zijn, dan heb je een probleem. Daarna naar de Ihlara Vallei, compleet anders dat die hier in Goreme, maar wel erg mooi om een wandeling door te maken. Als laatste naar een dorp uitgehouwen in de rosten, met een mooie kerk (was hier vroeger christelijk en later werd het pas overwegend moslim), was een behoorlijk klim maar zeker de moeite waard. Helaas hebben we daar geen foto’s van, te veel foto’s genomen die dag en dan raakt de batterij op, maar geloof me, weer indrukwekkend. Rond half 7 werden we weer bij ons hotel afgezet. Op vrijdag hebben we een auto gehuurd om eerst naar een locale fruit en groente markt te gaan om daarna zo’n 100km door te rijden naar een grote vulkaan die hier eigenlijk dit landschap via vele uitbarstingen heeft “neergelegd”. Een behoorlijk bergje van bijna 4 duizend meter. Wij konden met de auto tot 2200 meter rijden om daarna met 2 liften en een stukje lopen tot net boven de 3000 meter te komen. Bekijk de foto’s, dit is ook Turkije, in juli in de sneeuw. Na daar wat rond te hebben gewandelend zijn we weer terug gereden naar ons hotel in Goreme. Sergio, onze hotel eigenaar, moest die avond naar een besnijdenis feestje van zijn neefje maar we wisten niet dat de festiviteiten voor ons hotel begonnen. Net op het moment dat we wilde gaan eten zagen we een paard en wagen die werd versierd en even later een toeterende optocht die “ons”dorp in kwam rijden. Dus weer veel foto’s gemaakt. Daarna onze laatste maaltijd met Remco en Claudia, helaas zat het er op voor ze, het is een hele speciale week geweest, veel gezien en meegemaakt maar ook veel bijgepraat. Vanochtend hebben we ze “moeten” afzetten op het vliegveld van Kayseri, over een maand of 3 zijn we weer thuis jongens:)
De komende dagen gaan we onze verdere toch plannen, maar het ziet er naar uit dat we nu zo snel mogelijk richting zuid Italië willen, kamperen en fietsen. Het zal dus waarschijnlijk de bus naar Izmir, een stukje fietsen naar Cesme en de boot naar Brindisi worden, dat zal volgende week we duidelijk worden. We houden jullie op de hoogte.

Groetjes,

Jennie en Wim