Turkije (4)

Hallo allemaal,

Deze keer hopelijk een wat uitgebreidere update uit Turkije. De vorige was wat kort vanwege de tijd, elke keer als we dachten tijd te hebben om een stukje te schrijven kwam er wel weer wat tussen, we ontmoeten hier leuke mensen en ook de omgeving is hier ronduit schitterend. We wandelen of fietsen hier elke dag en het is echt een feest. In de omgeving van Goreme liggen een aantal valleien (zeg maar canyons) die allemaal zo’n 5 km lang zijn en je kunt er lopend of met het busje heen, af en toe brengt ook Sergio, de eigenaar van het hotel, ons naar het begin van de vallei. Alle wandelingen beginnen dan met een stevige afdaling (goede wandelschoenen zijn echt wel nodig) via smalle paadjes naar de 150 meter lager liggende wandelroute. Verdwalen is er (meestal) niet bij want aan beide zijde gaan de rotsen steil ophoog, gewoon het dal volgen en genieten van het steeds wisselende landschap. Elke vallei heeft een “eigen karakter”, de ene is weids en open, de ander smal en nauw met natuurlijke tunnels terwijl de volgende weer erg groen en “bebost” is. Overal fascinerende rotsformaties met allerlei verschillende kleuren, De namen van de valleien zeggen al wat je te wachten staat, de rosse vallei, de witte vallei, de rode vallei enz. We vermaken ons hier wel. Een keer gingen we een vallei in, maar hadden we waarschijnlijk een verkeerd pad genomen. Na een uurtje wandelen kwamen we bij een stuk dat zo steil naar beneden ging dat ik dat toch wel wat riskant vond, na even te hebben staan dubben wat we moesten doen kwam er een Zweeds stelletje van een jaar of 25 het zelfde pad af. Even gewacht tot ze bij ons waren en ik met die jongen gekeken of het toch niet mogelijk was verder te gaan, maar al snel vond ook hij het te riskant worden. Een honderd meter bij ons vandaan stond een locale Turk ons “toevallig” gade te slaan en kwam uiteindelijk naar ons toe. Hij wist wel een mooi pad naar de echte vallei, nu zaten we in een gevaarlijke canyon, dus wij met ons vieren achter hem aan. Dat ging in een razend tempo en na een half uurtje zaten we weer op de goede weg, wel volledig uitgeput en kleddernat van het zweet. Toen bleek dat de “vriendelijk” Turk niet geheel toevallig daar had gestaan, hij vroeg toch wel een vergoeding voor zijn reddingsactie, hij had een vrouw, kinderen en 10 honden en die moesten ook te eten hebben. Dus de man wat gegeven en bij de eerste theetent een heerlijk kopje thee gedronken met onze Zweedse lotgenoten, het werd toch nog gezellig. Fietsen gaat hier ook goed, het is soms wel erg steil, maar zonder gepakking gaat dat best, iets verder van Goreme is het landschap weer heel anders, soms lijkt het wel een woestijn, en met de fiets goed te doen. Elke dag gaan we er rond een uur of 9 of10 op uit om dan rond 2 of 3 uur weer terug te komen, even drinken in het dorp en dan meestal wel naar het dakterras van het hotel om even wat dingen te doen of gewoon met gasten of Sergio wat te kletsen, het is altijd wel gezellig. Rond een uur of 5 of 6 douchen en dan uit eten. Dat kan hier bij heel veel verschillende restaurants, van goedkoop tot heel exclusief, maar altijd goed eten en altijd echt Turks, dat bevalt ons (nu) uitstekend.
Met iemand van de Amerikaanse Ambassade in Ankara zitten kletsen, ook hij bevestigde dat het oosten op dit moment niet echt een optie was. Hij vertelde wel dat Georgië deze week erg rustig was, dus als we even door fietsen het misschien daar wel rustig bleef, dus “nee dankje”. Eigenlijk zagen we dat de laatste weken al een beetje aankomen, dus een echte teleurstelling is het niet. We gaan nu waarschijnlijk naar het zuidelijkste puntje van Italië en kijken dan wel welke route we precies gaan nemen, we hebben alle tijd en kunnen nadat we naar het noorden zijn gefietst weer alle kanten op!
Ook hier weer eens naar de kapper geweest, ik ging als eerste zitten en wilde eigenlijk alleen geknipt worden, maar voor ik het wist zat de zeepkwast op mijn gezicht en kwam het groooote scheermes tevoorschijn, het spreekwoord zegt dat “Wie geschoren wordt moet stil blijven zitten”, nou dat heb ik dan ook maar gedaan, heel stil en niets zeggen. Daarna knippen en zonder instructies ging de tondeuse er op, dus het is iets korter geworden dan de bedoeling was, maar staat niet slecht en is gemakkelijk. Uiteindelijk kwam ook nog de vraag of we een massage wilde, ach dan doen we nu maar de hele “behandeling”, was niet zachtzinnig, dat de volgende dag nog last toen ik mijn rugzakje op deed, maar we weten nu wat een Turkse kappen allemaal in huis heeft. Op zaterdag morgen hebben we Claudia en Remco van het vliegveld van Kasiry opgehaald, om half 2 opgestaan, wat andere gasten opgehaald die naar huis gingen en naar het vliegveld. Een klein vliegveldje waar eigenlijk niets te doen is. Gelukkig kwam het vliegtuig mooi op tijd aan, rond 4 uur, en na bijna 3 maanden weer eens samen met de kids, heerlijk. De timing was perfect want toen we rond half 6 bij Goreme terug kwamen gingen net alle luchtballonnen de lucht rond de zonsopgang in Cappadocië. Een prachtig gezicht en een mooie binnenkomer voor ze. Daarna op het dakterras van het hotel wat gedronken, ontbeten en natuurlijk al wat bijgepraat. Even met zijn alle even een uurtje geslapen, was voor allemaal wel nodig na een hele korte nacht. Rond een uur of 11 hebben we een eerste wandeling gemaakt door een van de valleien. We hebben er een heerlijk rustige dag van gemaakt. Op zondag hebben we fietsen voor Remco en Claudia gehuurd en zijn met ons 4-en wezen fietsen. Was een redelijk warme dag maar met een flink windje dat wat verkoeling gaf. We hebben er allemaal van genoten. Maandag was het weer een stukje minder, ’s morgens best wel fris, dus besloten om nog een wandeling te maken, deze keer door de Rose Vallei. Dat is een vallei die veel nauwer is en met veel natuurlijke tunnels die door een beekje zijn gevormd. Halverwege is er daar een thee tentje waar we heerlijk een kopje thee hebben gedronken. Na een uurtje wilde de eigenaar dat we mee aten, dus de groenten werden schoon gemaakt (tomaten, en Groenen pepers), de pan op de gas brander en in een mum van tijd stond er een traditionele Cappadocische omelet “op tafel” en 4 verse broden, en dat in de een uitgestorven vallei. Turkije is echt een ontzettend gastvrij land. Natuurlijk mochten we daar echt geen bijdrage aan leveren. Dus met 6 man heerlijk zitten eten!! De komende dagen gaan we nog veel dingen doen, maar daarover de volgende keer.

Groetjes vanuit een heerlijk Turkije!!

Jennie en Wim