Turkije (1)

Turkije (1)

Tja, en toen waren we dus in Turkije, wat een verschil met de andere landen. Op onze “vrije dag” in Edirne wilde we in ieder geval de moskeeën gaan bekijken, ze hebben daar 3 hele grote moskeeën, waarvan de grootste een van de mooiste van Turkije zou zijn. Voor we weg gingen hebben we eerst gepaste kleding uitgezocht en eerst nog even langs de toeristen informatie voor wat tips voor de eerste dagen in Turkije. Daar werd al verteld dat men hier vrij soepel was met de kleding, maar wat respect voor de locale gewoonte was genoeg. Bij de eerste en kleinste moskee begonnen, we waren toch wel wat onwennig, maar dat bleek niet nodig. Zelfs de “localen” liepen flink te fotograferen terwijl er toch een borg stond waarop stond dat dat verboden was, dus wij toch ook maar het fototoestel te voorschijn gehaald. Jen wel even een hoofddoekje om (uit respect), maar er waren er ook genoeg vrouwen zonder. Was allemaal heel indrukwekkend, maar bekijk de foto’s maar. Verder in het dorp wezen eten, maar het was toch wel wat moeilijk om een goed restaurantje te vinden, veel wat wij dan maar Turks “fastfood” noemen, Kofte (kleine hamburgertjes) Donner kebab en dat soort dingen. Ook waren de salades wat karig, een beetje sla en wat geraspte wortels en dat was het wel. Vonden we toch wel wat vreemd voor een grotere stad als Edirne. We moesten het er mee doen. Natuurlijk ook weer met Hans Karer uit Utrecht ’s avonds weer wat gedronken en natuurlijk het eigenlijk weer te laat gemaakt, maar het was erg gezellig.
Op donderdag weer op de fiets gestap en eerst via een 4 baans “snelweg” de stad uit, erg druk en stoffig maar al vrijsnel een klein weggetje binnendoor gevonden. Wat een rust! Door wat wegwerkers werden we aan gehouden om even de bidons te vullen met water, was eigenlijk niet nodig, maar wel een leuk gebaar als het zo warm is, de temperatuur loopt nu toch steeds wel op tot boven de 30 graden. Als snel een eerste terrasje genomen voor een koud colaatje en daar waren we getuigen van een “warenwet” inspectie van de 2 “cafeetjes” in het dorp. Als het een inspectie met de regels van ons was geweest was alles direct gesloten en afgebroken, maar hier bleef het, geloven wij, bij wat uitbranders en als resultaat dat direct werd begonnen met het bij elkaar vegen van alle troep rond de cafeetjes en de brand er in gestoken. Op geruimd staat netjes, niet. Bij onze volgende stop hadden we weer een colaatje gedronken, met allemaal mannen die het spelletje rummiekup deden om ons heen, maar toen we wilde betalen werd ons verteld dat er al betaald was. Een van deze mannen had, zonder het ons te zeggen, binnen al betaald. Ons bedankjes werden welwillend in ontvangst genomen, maar wel met een houding dat dat eigenlijk niet nodig was, nogmaals welkom in Turkije. In Uzunpopru (wat een namen) weer een hotelletje gevonden en voor de derde dag op rij Turks “fastfood” gegeten. We begonnen ons daar toch wel wat zorgen over te maken, we hebben onze calorieën hard nodig bij deze warme temperaturen en we krijgen ook steeds meer bergen. We hadden ons voor genomen de volgende keer toch op zoek te gaan naar een wat moderner hotel met een wat uitgebreidere menu kaart. De volgende dag was zwaar en weer warm, langs meestal 4 baanswegen, maar In Tesan een goed hotel met een goed restaurant, dus we hebben het ons laten smaken, heerlijk! Op zaterdag een mix van drukke en hele slechte wegen en wat kleine weggetjes. Op een van deze landweggetje stonden we in de schaduw een mars te eten toen er een herder met 30 koeien richting ons kwam, wij stonden op zijn schaduwplaats. Voor we het wisten stonden we midden in een kudde koeien die natuurlijk allemaal even aan onze fietsen wilden ruiken. Achter zo’n kudde aan komen dan ook nog zo’n 10 wilden honden maar die hadden deze keer geen interesse voor ons, was blijkbaar te warm om je over een paar fietsers druk te maken. Nog geen echte problemen gehad met honden maar er lopen er wel erg veel en soms heeel groot, meestal doen ze niets en anders brengt de dazer uitkomst. Op een ander terrasje hebben we de mensen wat vragen mee gegeven, toen we wat zatten te eten en alle katten steeds weer bij onze tafel wegvlogen, in mij broekzak gebruikte ik die dazer, maar dat zagen ze natuurlijk niet, men vond het maar vreemd dat die katten geen hapje van ons wilde, maar wel bij alle andere tafels.
Op Zaterdag zijn we naar Gelibolu gefietst met het plan die avond of de volgende morgen per pont de Bosporus over te steken, nu echt naar Azië! Dat liep even wat anders. Gelibolu is echt een heel leuk klein stadje met een klein vissershaventje in het centrum van de stad met daar om heen allemaal, op het eerste oog, goede restaurantjes. Dus besloten eerst te overnachten en de volgende dag over te varen. Natuurlijk na een warme lange dag eerst een biertje gepakt aan de haven en daarna ben ik “even” een hotelletje wezen kiezen er waren er genoeg. Dat was echt een openbaring, alle drie waren ze zo ontzettend vies en vervallen dat een zwerver in Utrecht direct richting het Leger des Heils zou gaan, als hij het gratis zou krijgen zou hij weigeren, ongelofelijk!! Dus de hulp in geroepen van de ober van het terras, die direct alles uit zijn handen liet vallen, de gasten liet zitten en met ons mee liep om een beter hotel aan te wijzen. Overal is men vriendelijk en behulpzaam, je bent hier echt te gast en dat hebben we gemerkt. ’s Avonds natuurlijk weer terug naar het restaurant waar we ’s middag wat hadden gedronken en daar echt heerlijk en locaal gegeten, we hebben wel 5 keer besteld, we zagen steeds weer andere lekkernijen voorbij komen die we ook wel wilden proberen en allemaal even lekker. Dus met een meer dan volle maag, rond half 10 de rekening gevraagd, vroeg onder de wol en vroeg de pont op, dachten we. Achter ons werd ons gevraagd in gebrekkig Engels of we ook, ik noem het maar de kaas koek hadden geprobeerd. Dat hadden we niet, dus het werd direct voor ons besteld en op onze tafel gezet. Maar we moesten bij de 2 heren (vader en zoon) komen zitten, konden we het daar opeten en even wat praten. 3 uur, nog 4 extra eten bestellingen en nog veel meer drank later gingen we naar ons hotel terug met de belofte dat we nog een dag bleven en een zwemafspraak voor 10 uur, wat een gezellige avond!
De volgende morgen vroeg uit de veren, eerst boodschappen doen voor de volgende dag en daarna onze zwem afspraak. Erkut, de zoon, kwam als eerste even langs om te kijken of alles in orde was en 5 minuten later was Yasar, vader van 68, present om ons mee te nemen om te zwemmen. Nou zijn ze nog al bekend in het dorp dus er waren wat gesprekjes met lokalen, onder andere de eigenaresse van het hotel die eigenlijk in Berlijn woont, voordat we naar onze zwemlocatie konden wandelen. Een heerlijke duik genomen en lekker zitten keuvelen aan de waterkant, met natuurlijk een ontmoeting van deze en gene. We werden overal geïntroduceerd. Na een uurtje kwam ook Erkut met zijn bedrijfsauto, een kleine oude bestel auto, en hij wilde even langs de kust van de Bosporus rijden. Dus wij achterin, op een plank met een tuin kussen en met de schuifdeuren open, anders zie je niets en ook wel lekker verkoelend, langs de kust gereden. Van zelf sprekend moest er geluncht worden en we werden getrakteerd op een echte heerlijke Turkse pizza, met salades. Daar na verder met de tocht en om 2 uur bij het hotel afgezet om rond 8 uur weer te worden opgehaald voor een Turkse barbecue. Wij die tijd benut om even bij te slapen en even het dorpje in te gaan, te douchen en om 8 uur precies (ja, ja, zo werkt dat hier) stond de privé auto van Erkut weer voor de deur voor de barbecue. We hadden ons wat zorgen gemaakt over de kwaliteit van het vlees, maar dat was niet terecht. Ze hebben hier een perfecte formule, je koopt je eigen vlees en groeten/fruiten, reserveer bij een restaurant en alles wat je verder nodig hebt (BBQ, drank, extra salades) wordt verzorgt door het restaurant.
Natuurlijk komen er tijdens het eten allerlei vrienden langs die wat willen delen of even een praatje willen maken. Rond een uur of 11 werd er afgerekend (onze bijdrage werd echt niet gewenst) en dachten we naar het hotel te gaan, maar “helaas”, eerst een tour “bij nacht” en daarna nog even een afzakkertje in het dorp. Uiteindelijk rond 1 uur in ons hotel beland.
Erkut and Tasar, thank you for a fantastic day in Gelipolu, this was very special to us, hope to meet you again!!
De volgende morgen dus weer vroeg op voor een mijlpaal in onze reis, de overtocht naar het echte Azië. Om 9 uur waren we bij de verschillende boten en we moesten de boot naar Lapseki hebben omdat we ook nog even koffie moesten drinken bij een van “onze” BBG gasten, een eigenaar van een groot bedrijf aan andere kant van de Bosporus. Alles was OK volgens de man en wij de boot in, letterlijk, want we kwamen in een ander stadje aan, helaas geen koffie. Maar…. Omdat we toeristen waren hoefden we voor de overtocht niets te betalen. Vreemde mensen die Turken. Naar een warme dag met weer veel ups en downs (letterlijk) nu ingecheckt in een fantastisch hotel in Biga, niet te geloven wat een kamer en restaurant. Dus we gaan zo heerlijk eten en tot de volgende update.
O ja, we zijn bijna aan de 4000 km, in Azië en ruim 10.000 meter geklommen.

Tot de volgende keer.

Jennie en Wim