Laatste stuk Oostenrijk, Slowakije en Hongarije

Donau laatste stuk Oostenrijk, Slowakije en eerste stuk Hongarije

Op dinsdag 26 april hebben we een rust dag ingelast. Ten eerste was het weer toen we vanochtend opstond slecht en het had ook die nacht al geregend, ten tweede kwamen we er gisteren avond bij het uitpakken achter dat bij de oversteek met een heel klein pontje een van onze achter fietstassen was gebroken en dat moest worden gerepareerd en ten derde hadden we het er een paar dagen geleden er al over gehad dat het wel eens tijd werd voor een rustdagje. Dus na het opstaan erg rustig aan gedaan, eerste een paar bakjes koffie en daarna rustig ontbeten. In Krems zit een goede fietsenwinkel waar de tas gerepareerd kon worden en ik heb een spiegeltje op mijn fiets laten monteren, dat scheelt veel achterom kijken. Ook een dag om de fietsen eens een goede onderhoudsbeurt te geven en de bagage weer eens goed te organiseren. Boodschappen doen om de proviand voor onderweg weer op peil te brengen en ook even de spieren wat rust te geven. Al met al een goed bestede dag. Ook Annemiek had besloten om maar een dagje te blijven, dus ook samen boodschappen gedaan om een goeie spaghetti maaltijd klaar te maken. We hadden nog gehoopt ook Wessel en Jan op deze camping tegen te komen voor een Nederlands reünietje, maar die zullen nu wel ver voor ons in Wenen zitten:) Heerlijk gegeten, de spaghetti saus van de Hofer (zo heet de Aldi in Oostenrijk) wat meer dan geweldig. De volgende Afscheid genomen van Annemiek en het laatste stuk naar Wenen. Nog een keer een heel mooi gedeelte. Net voor Wenen een mooie camping gevonden in Klosterneuburg, op het moment dat we de camping op liepen kwamen we daar weer 2 oude bekende tegen, ja hoor, Wessel en Jan, even staan praten en daarna moesten zij weg om de route te verkennen naar het station in Wenen, zij hadden een trein geboekt naar Praag en die ging nogal vroeg in de morgen en wilde zeker eten dat ze die niet zouden missen door verkeerd te rijden. Dit was dus echt de laatste keer dat we ze zijn tegen gekomen. Even bij de super boodschappen gehaald om eten te koken, maar van koken is niets gekomen, een flinke onweersbui heeft er voor gezorgd dat we toch maar in het camping restaurant wat hebben gehaald. De volgende dag dan echt naar Ween, dat was nog maar 1 km, maar het centrum was toch nog 14 km, even een tegenvaller. Wenen zijn we via het Donau kanaal doorgereden en de stad niet bezocht, we waren daar al 7 maanden geleden geweest. Na de binnen stad hebben we even de route gemist dus even bij een winkeltje de weg gevraagd. Was heel simpel, even terug bruggen over en “immer gerade aus”, nou, ze had het niet beter kunnen uitleggen. Ik heb nog NOOIT zo’n lange, rechte dijk gezien die alleen maar 40 km recht uit ging en dan ook nog niets te zien, geen dorpje geen mensen, geen Donau, gewoon recht uit, met een straf windje tegen. Uit eindelijk richting Slowaakse grens en daar nog even gedacht om voor de grens een kamer te nemen, maar Bratislava was nog maar een paar kilometer, dus toch maar de grens over en de stad in. Dat was een klein foutje, de hectiek van de stipts en de prijzen van de kamers vielen wat tegen. Bijna mijn nieuwe spiegeltje van de fiets gereden en een kamer die nog vrij was koste 400 Euro, nee dank u. Later bleek dat op 29 April (Jen haar verjaardag) het WK ijshockey begon, dus weinig kamers vrij. Dus weer de stad uit en door rijden. Bij een (echt) lokaal terrasje gevraagd waar we zouden kunnen slapen en zij verwezen ons naar Hotel Bonbon, Mooi was het en maar de prijs was wel boven budget, verder perfect, heerlijk gegeten met een zigeuner orkest aan tafel, echt heel leuk. De volgende morgen vertrokken en echt Slowakije in, toch wel een hele stevige omslag vergeleken bij Oostenrijk. De mensen veranderen, je kunt nu echt niets meer verstaan of lezen en ook de prijzen zijn iets anders, een koffie en een cola voor 1,20 Euro is toch niet wat we gewend waren. In een lokaal cafeetje, waar om 12 uur het bier en de snaps al rijkelijk over de toonbank gaat, ook nog een klein stukje van Het huwelijk gezien, heel apart, en daar weer door. We hadden zelf een mooi weggetje gevonden die wat afweek van de Donau route en die ongeveer tussen de “oude” Donau en een nieuw soort Donau kanaal in liep. Erg rustig en steeds rustiger, we hadden om 2 uur besloten dat we een onderkomen zouden nemen als we iets tegen kwamen, maar dat kwam dus maar niet en ook het aantal auto’s dat we tegen kwamen werd minder en minder. Op het moment dat de lucht in de verte ook nog inktzwart werd begon Jen zich toch wel wat zorgen te maken en net op dat moment zagen we huizen, we dachten dat het goed zat tot we ons realiseerde dat we precies de punt van die 2 donau’s in waren gereden zonder dat er een brug of veerpont was, het was dus een doodlopende weg. Geen wonder dat het steeds rustiger was geworden. Er zat dus niets anders op dan om te draaien en zo snel mogelijk voor de bui uit terug naar het laatste cafeetje wat we hadden gezien, zo’n 8 km terug. Ik heb Jen nog nooit zo hard over een grindweg zien rijden, die donkere wolken als wolven achter ons aan. Net voor de bui toch nog het cafeetje gered en daar gevraagd naar een hotelletje en zij verwezen ons naar het dichts bij zijnd dorp, Gabcikovo, maar net voor het dorp stond een vrij nieuw restaurant en ook daar even gevraagd of ze toevallig ook kamers verhuurden, nou kamers niet maar ze hadden wel 2 Finse chalets waarvan we er een konden huren, het kon niet mooier, een huis voor ons alleen, grote woonkamer, 3 slaapkamers, 2 badkamers, heerlijk en dat voor 30 Euro. Tijdens het eten zagen we alleen dat er iemand anders “ons” huis in liep, wat bleek, we hadden alleen de beneden verdieping, boven was verhuurd aan een ander stel, was waarschijnlijk wel geprobeerd om het an ons uit te leggen, maar door ons niet helemaal zo begrepen. Geen probleem, het bleef een mooi huis. Ontbijt werd ’s avond voor ons klaar gezet, dus ook dat was geregeld. De volgende ochtend eerste even de stad in om boodschappen te doen, in de verte hoorde we al muziek, maar dachten eigenlijk dat het bouwvakkers waren die de muziek wat hard hadden aanstaan, maar in het hele dorp hingen er luidsprekers en door het hele dorp was de muziek wel heel erg hard te horen, een heel apart gevoel, we gingen zelf op het ritme trappen. Daarna de Donau weer gevolgd en na 20 km de volgende grens over gestoken, Hongarije, het 5de land. Na een kilometer of 15 kwamen we in Gyor, een hele mooie en gezellig stad met een heel mooi plein waar toevallig een ceremonie bezig was, alle 18 jarige die waren afgestuurd werden daar gehuldigd, iedereen op z’n paasbest en met bloemen op het plein, bijzonder. Ondertussen waren er wel al aardig stevige onweersbuien om ons heen komen op zetten, dus we wilden het vandaag maar snel voor gezien houden. Het volgende dorp was over 15 km, dus nog even doortrappen. Helaas was daar niets dus door na het volgende dorp, nog 10 km. De weg begon mooi, maar op de helft werden we echt het land in gestuurd, een kleipad, dat wil je niet weten en als je het toch wil weten kijk dan maar even naar de foto’s. Helaas was er in het volgende dorp ook geen pension of hotel (camping was geen optie met al het onweer om ons heel), dus weer door. Ineens een camping en dus toch maar gevraagd of ze geen bed hadden, nou ze hadden wel een oude caravan die we voor een schappelijk prijsje mochten hebben, was geen 5 sterren, maar heerlijk geslapen en daar gaat het toch om. Er werd zelfs voorgesteld om eten te laten brengen (hebben we maar niet gedaan en even naar het dorp gefiets) en de volgende morgen werden er broodjes en ham geleverd want alle winkels waren dicht, 1 mei, dag van de arbeid. Na een rustige start ook een rustige dag van gemaakt, maar 35 km door rustig Hongarije en weer op een camping in Neszmely een kamer gevonden. Dat was het weer voor deze keer en tot snel weer. Jennie en Wim